Portrety twórców nieprofesjonalnych z archiwum fotograficznego Bolesława i Liny Nawrockich
Od lewej: Bolesław Nawrocki, kolekcjoner; twórcy ludowi: Stanisław Mika z Paszyna, Ignacy Kamiński z Oraczewa, Katarzyna Gaweł z Zielonki, Józef Sobota z Reguł; fot. M Nawrocka-Teodorczyk, B.Nawrocki
Ludzie Ci są jak stare pochylone drzewa. Mogą jeszcze żyć długo i nawet rodzić dorodne owoce, jeżeli się tylko ich nie rusza z miejsca, nie przesadza, a jedynie podeprze.
Bolesław Nawrocki, 1987
Zapraszamy serdecznie na wystawę oraz towarzyszące jej wydarzenia.
Portrety twórców nieprofesjonalnych
z archiwum fotograficznego Bolesława i Liny Nawrockich
wernisaż wystawy
sobota, 16 listopada, godz. 19:30
Pracownia Duży Pokój
Na spotkaniu czeka nas:
- garść wspomnień o dr Bolesławie Nawrockim oraz twórcach nieprofesjonalnych, których prace znalazły się w Jego kolekcji – wspominać będą prof. dr hab. Jan Błeszyński, dr Krzysztof Wojciechowski oraz Marya Nawrocka-Teodorczyk – córka Bolesława Nawrockiego;
- gościnnie wystąpi Kapela Niwińskich.
Wstęp wolny.
Fotografie autorstwa dr Bolesława Nawrockiego wykonane zostały w latach siedemdziesiątych XX w. podczas jego licznych wędrówek śladami twórców ludowych. Wykorzystane na wystawie odbitki fotograficzne pochodzą z 1990 r. z wystawy Portrety twórców ludowych i nieprofesjonalnych z kolekcji Bolesława i Liny Nawrockich zorganizowanej przez Państwowe Muzeum Etnograficzne w Warszawie.
Wystawę można oglądać od 17 do 29 listopada 2013.
Wydarzeniem towarzyszącym będzie panel dyskusyjny
Twórca nieprofesjonalny, jego dzieła a prawo autorskie
czwartek, 28 listopada, godz. 18:00
Pracownia Duży Pokój
Szczegóły w osobnym zaproszeniu.
Nawrocki Bolesław, Jan Franciszek, prawnik, muzyk i kolekcjoner dzieł sztuki, urodzony 2 kwietnia 1924 r. w Warszawie, syn Bolesława Antoniego, artysty malarza (1877-1946) oraz Janiny z domu Neuding.
Maturę uzyskał w tajnym liceum im. Stefana Batorego w Warszawie w 1941 r., ale studiować mógł dopiero kilka lat po wojnie. Magistrem prawa międzynarodowego został w 1953 r., a cztery lata później odebrał dyplom na wydziale fortepianu Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Łodzi. W roku 1958 rozpoczął, trwającą aż do połowy lat 80., współpracę z francuskim Krajowym Centrum Badań Naukowych (Centre National de la Recherche Scientifique), równocześnie studiując prawo międzynarodowe i muzykologię w Centre Universitaire Européen (Nancy), Instituto dei Studii Europei (Turyn), Institut des Hautes EtudesInternationales (Paryż), Akademii Prawa Międzynarodowego w Hadze oraz na Université des Sciences Comparées w Luxembourgu. Uwieńczeniem studiów zagranicznych był doktorat nauk prawnych, uzyskany w 1960 r. na Uniwersytecie Paryskim.
Po powrocie do Polski wykładał na wydziale prawa Uniwersytetu Łódzkiego oraz Uniwersytetu Gdańskiego, współpracował z Instytutem Nauk Prawnych PAN w Warszawie. Równocześnie publikował prace naukowe z dziedziny prawa międzynarodowego, prawa autorskiego i muzykologii w czasopismach naukowych w sześciu językach obcych – jedna z tych prac w grudniu 1965 r. uzyskała I nagrodę na konkursie w Amsterdamie.
Swoją wiedzę i doświadczenie w dziedzinie prawa autorskiego wykorzystał w pracy w organizacjach międzynarodowych: UNESCO (1961-1965) – dział prawa autorskiego, ekspert, członek Sekretariatu UNESCO – oraz w Światowej Organizacji Ochrony Własności Intelektualnej (Genewa 1969-1975) i polskich: dyrektor generalny Stowarzyszenia Autorów ZAiKS Warszawa (1966-1969), a także główny radca prawny w dziedzinie własności intelektualnej w Komitecie ds. Radia i TV (1975-1996). Był też delegatem Komitetu ds. RiTV do Komisji ekspertów prawnych UER (Europejskiej Unii Radiowo-Telewizyjnej) w Genewie oraz Rady Europy w Strasburgu.
Po przejściu na emeryturę w 1996 roku poświęcał wiele uwagi pracy społecznej i kulturalnej. Wśród wielu inicjatyw, w których brał udział, wymienić trzeba sprowadzenie do Polski pamiątek po prezydencie prof. Ignacym Mościckim i przekazanie ich na Jasną Górę w Częstochowie, zgodnie z ostatnią wolą wdowy – Marii Mościckiej, oraz współudział w przygotowaniu w 1981 roku ekshumacji zwłok małżonków Mościckich ze Szwajcarii do Polski.
W zaciszu własnego domu, służył pomocą wielu młodym muzykom zwłaszcza pianistom. Był fundatorem stypendiów i nagród pozaregulaminowych im. Janiny Nawrockiej (matki) na kolejnych siedmiu Międzynarodowych Konkursach Pianistycznych im. Fryderyka Chopina (w latach 1975-2005).
Najwięcej jednak czasu i sił pochłonęło mu kolekcjonowanie sztuki, zwłaszcza, że wiązało się z licznymi podróżami oraz niestrudzonymi poszukiwaniami. Kolekcjonował dzieła sztuki o tak odległej od siebie tematyce, jak prace wybitnych malarzy polskich tworzących w Paryżu i zaliczanych do tzw. Ecole de Paris – z jednej strony, zaś polska twórczość ludowa i nieprofesjonalna z drugiej. W obu dziedzinach kolekcjonerstwa, którą to pasję dzielił ze swą z żoną Liną – stał się autorytetem i znawcą. Nie ograniczał się też jedynie do gromadzenia dzieł sztuki, ale nagrywał rozmowy, robił dokumentację fotograficzną i opisową, ocalając dla nauki ślady działalności wielu twórców. Kolekcjonowanie łączył z poznawaniem ludzi, artystów, co w wypadku twórców ludowych – w szczególności z punktu widzenia prawa autorskiego – oznaczało opiekę nad nimi. Wiele wysiłku i środków poświęcił na organizowanie wystaw zarówno artystów Ecole de Paris, jak i sztuki ludowej i nieprofesjonalnej w Polsce i poza jej granicami.
Za swoją pasję i osiągnięcia kolekcjonerskie otrzymał jesienią 2008 r. Nagrodę Honorową Hetmana Kolekcjonerów Polskich im. Jerzego Dunin-Borkowskiego w Krośniewicach, której niestety nie dane mu było odebrać osobiście. Zmarł w Warszawie 9 października 2008 r.
Wydarzenie na Facebook’u.
Twórca nieprofesjonalny, jego dzieła a prawo autorskie from muzyka zakorzeniona on Vimeo.
Spotkania odbywają się w ramach projektu „Pracownia Koszykowa” finansowanego ze środków Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Projekt „Pracownia Koszykowa” jest realizowany przez Stowarzyszenie „Pracownia Etnograficzna” im. Witolda Dynowskiego we współpracy z Instytutem Etnologii i Antropologii Kulturowej UW.
Lokal przy ul. Koszykowej 24 jest wykorzystywany na cele kulturalne dzięki pomocy Dzielnicy Śródmieście m.st. Warszawy.